De verloren familie

'Hoe dieper de littekens zijn, des te minder kun je ze voelen

Dat de Tweede Wereldoorlog voor veel mensen niet ophield wordt door schrijfster Jenna Blum goed opgetekend. De Joodse Peter Rashkin heeft als enige van zijn familie de Shoah overleeft. Hij moet verder leven met de wetenschap dat zijn vrouw Masha en hun twee dochters, de tweeling Vivi en Gigi, op gruwelijke wijze slachtoffers zijn geworden van Nazi-Duitsland.
Als overlevende probeert hij in New York het leven weer op te pakken. Hij leert de niet-Joodse June kennen in zijn eigen New Yorks restaurant Masha en trouwt opnieuw. Hun huwelijk wordt bekroond met een dochter, Elsbeth. Hoe graag Peter Rashkin het dagelijks leven ook op wil pakken, lijkt het met het verstrijken van de tijd alsmaar moeilijker te worden. Hij kan en wil de herinnering aan zijn eerste gezin niet loslaten; sterker nog: de gedachtes aan zijn eerste gezin lijken alsmaar sterker te worden waardoor hij zich lijkt te isoleren van zijn tweede gezin met alle gevolgen van dien.

De schrijfster Jenna Blum heeft veel oog voor details; hierdoor is het voor ons als lezer niet moeilijk om de New Yorkse leefwereld van Peter Rashkin en zijn tweede gezin binnen te komen. Het verhaal en de schrijfstijl van het boek bindt en boeit ons -als lezers- al snel. Het verhaal zelf bestaat uit drie delen; vanuit de hoofdpersonages gaat deel 1 over Peter (1965) hoe hij letterlijk maar ook figuurlijke diepe littekens opliep in Nazi-Duitsland. Het tweede deel 2 gaat over zijn tweede vrouw June (1975), waarbij de impact van de littekens van haar man bij haar centraal staan en ten slotte gaat het laatste deel over hun dochter Elsbeth (1985) waarbij de gevolgen van de gezinsproblemen voor haarzelf centraal staan. Hierdoor wordt psychische druk van de Shoah zichtbaar bij Peter maar ook voor zijn partner June en hun dochter. Het resultaat is een boeiende inkijk in het leven van eerste- en tweede-generatie oorlogsslachtoffers en hun 'eenzame onderlinge verbondenheid in strijd' met hun verleden en het heden. Jenna Blum heeft een erg aangrijpend verhaal opgetekend en laat de lezers kennismaken met de gevolgen van oorlogsmisdaden die tot vier generaties grote impact hebben op hun dagelijkse levens.

Als bonus voor de lezer laat Jenna Blum goed de doorontwikkeling van de mooie stad New York zien doordat de drie boekdelen de jaren 1965, 1975 en 1985 beschrijven.

Het is een goed geschreven boek en het lezen ervan was een buitengewone ervaring die ik niet snel meer zal vergeten. Een zin uit het boek over lichamelijke maar ook over emotionele littekens vond ik het meest treffend: "hoe dieper de littekens zijn, des te minder kun je ze voelen".'