Schimmenspel

Nora Roberts is een Amerikaanse bestseller auteur die al vele boeken heeft geschreven, zowel feelgood als wat meer thrillers met een vleugje romantiek. Haar boeken zijn talloze malen bekroond. Ik heb al eerder een feelgood van haar gelezen en dat vond ik toch wat tegenvallen. Schimmenspel is een romantische thriller met een paranormaal tintje. Ik ben heel benieuwd.

De omslag van het boek straalt romantiek uit, maar heeft ook iets mystieks. Door de oranje rode kleuren lijkt het wel alsof het herfst is. De titel Schimmenspel springt eruit met zijn blauwe letters.

Het boek begint vrolijk en opgewekt. Een gelukkig gezinnetje, vader, moeder en twee kinderen, Thea en en Rem, gaan op weg zoals elk jaar om de kinderen naar hun oma in de Appalachen te brengen voor een logeerpartij. De kinderen hebben een heerlijke tijd daar op het platteland en de ouders hebben tijd voor elkaar. Tot op een avond het noodlot toeslaat. Die nacht worden Thea en haar oma wakker van dezelfde nachtmerrie. Beiden zijn paranormaal begaafd en vooral Thea heeft hele duidelijke beelden van wat er gebeurd is en wie dit op zijn geweten heeft. Vanaf dat moment moet Thea leren om niet alleen te leven met een trauma, maar moet ze ook leren omgaan met haar nachtmerries en visioenen. Ze ervaart het paranormaal begaafd zijn als een last en is daarom graag op zichzelf. Hoe dit allemaal afloopt en waar de romantiek verstopt zit, mag je zelf gaan lezen.

In eerste instantie is het een best spannend boek, pas later komt dat vleugje romantiek om de hoek kijken. Ik vond de combinatie goed gevonden. Het boek leest makkelijk weg en sommige dingen zijn wel heel bijzonder of wel erg toevallig en dus wat minder geloofwaardig. Maar doordat je zo meegenomen wordt in het boek, stoort het toch wat minder. De schrijfstijl is beeldend waardoor je direct een beeld kan vormen hoe de wereld van Thea eruitziet.

‘De keuken vond Thea de mooiste ruimte van het hele huis. Die was gigantisch – een van haar huidige lievelingswoorden. Groot genoeg voor de keukentafel die haar oma’s grootvader had gemaakt van puur eikenhout. Er stond een fornuis met zes pitten dat grammie had gekocht toen ze de keuken wat moderner had gemaakt, maar van die tafel wilde ze geen afstand doen. Volgens haar was die het hart van haar keuken, en haar keuken het hart van haar huis. Ze had heel veel kastjes en lange werkbladen en een hele muur met planken waar pannen en kookboeken met familierecepten opstonden. Ook stonden er glazen potten met rijst, havervlokken, pasta, gort en bonen en gekleurde potten met in zuur ingelegde bietjes, paprika’s en andere groenten, appelstroop en nog veel meer.’

Zie je die keuken ook al voor je? Schimmenspel is geen literair meesterwerk maar ik vond de worsteling hoe om te gaan met haar paranormale begaafdheid heel mooi om te lezen. Worstelen wij immers soms niet allemaal met bepaalde karaktereigenschappen waar we liever niet mee te koop lopen? In hoeverre durf je jezelf kwetsbaar op te stellen? Weet je ook wanneer het goed is om je terug te trekken en  de tijd te nemen om pijn en verdriet te verwerken? Dat soort vraagstukken lopen als een rode draad door het boek heen. Het belang van een gemeenschap en een familie om je heen waar je altijd kan aankloppen en die zonder iets te zeggen voor je klaar staan is een ander thema. Ik vond het hartverwarmend om te lezen. Zou dat in deze tijd nog steeds bestaan op het platteland van de Appalachen? Ik heb er veel leesplezier aan beleefd. 

Het is best een dikke pil maar ik kan het zeker aanraden om mee te nemen op vakantie, het geeft heel wat uurtjes leesplezier. Het boek krijgt dan ook 4 sterren van mij.