Dagboek van een gymnasiast

En het gebeurt, soms als wij al oud zijn, dat zij plotseling te voorschijn komt, als een vergeten tinnen soldaat die in de doos is blijven zitten, terwijl zijn broeders reeds lang op het slagveld gestorven zijn. Doch het gebeurt zelden. Meestentijds leven onze heel vroege kinder-herinneringen stil in ons voort op dien verborgen plek, half uitgebot en nooit geheel opengebloeid. En wie zal het zeggen hoevele van die beelden wij ongeweten in ons dragen? En wat weten wij van hun beteekenis in ons denken en doen? Zie, dit heb ik dikwijls overdacht: twee lange jaren ligt een mensch sprakeloos, met wijd geopende oogen te kijken; het ziet bewegende figuren rond zich heen, het wit van de zoldering, het blauw van het behang, en het schitterende wonder van het zonverlichte raam Rimpels gaan en komen over het effen voorhoofdje, de handjes ballen zich samen, vorschend kijken die twee sterren-oogen u aan Wonderlijk klein leven, wie kent uw geheimen? Hoe diep zinken misschien die onuitgesproken indrukken in het menschelijk hart en vormen er voor altijd den bodem van? Misschien put ik die dit schrijf en gij die dit lezen wilt, op dit oogenblik uit krachten, toen ontvangen, uit vermogens, toen gezaaid...